[Αλήθεια, Κυριακή, 9 Σεπτ. 2012, σελ. 59]
Ζήνων Ζαννέτος
Νίκου Νικολάου -Χατζημιχαήλ:
Δ ι θ α λ ά σ σ ο υ
(ποιήματα)
Μνήμης και Αοιδής, Καρπασίων Μουσών,
κομιδή ποιητικής θλιβής επί της
χαίτης του Κάρβα.
Θεωρώ, όλως διόλου, σημειολογικό το πρώτο ποίημα
της συλλογής «Διθαλάσσου», προναϊκό για να εισέλθει κανείς στον ιερόν δρόμο του
Λόγου της Ποίησης της συλλογής. Διαβάζεται ως δαδουχική σχίζα, που φωτίζει τα
ποιήματα που ακολουθούν, αποκαλύπτουσα και ερμηνεύουσα την εύχυμη δημιουργία
ενός λόγου απλού και τραγικού, όπως τραγικός και ευερμήνευτος είναι ο κόσμος
της «Διθαλάσσου». Με φως φθέγγεται η ποίηση της «Διθαλάσσου» και δια φωτός
κομίζει την κλήση της, γιατί η ποίηση είναι αλήθεια, που ενδύεται το φως του
κάλλους της θεϊκής δημιουργίας και φωνεί, άδει ή δισημεί στις κλιμακώσεις αυτού
του φωτός. Άλλωστε ο ίδιος ο ποιητής εκφέρει στο πρώτο αυτό ποίημα, το «Φως»,
τον δημιουργικό απόηχο και τη χειραγωγία του φωτός στην ανά-πλαση του κόσμου,
στην Τέχνη της ποιήσεώς του. Το φως γνωρίζει στον ποιητή τα χρώματα, τα χρώματα
την υποστασιακή ογκηρότητα, αλλά και τους συμβολισμούς της φύσης, έως τον
πυρετό και τη δυναστεία του φέγγους στην ευκρασία όλων των αισθημάτων, των
συγκινήσεων, των εκστάσεων της ύπαρξης, σ΄αυτό που ο Ελληνικός Λόγος απεκάλεσε Έρωτα.