Νίκου Νικολάου - Χατζημιχαήλ, Διθαλάσσου
Διατριβή στις ανατροπές
των πικρών καιρών
Ποιήματα που εστιάζονται στη διεισδυτική όραση του νου
και την προφητική ενόραση της καρδιάς στα πάθη
της
εγκλωβισμένης Καρπασίας
και των εύψυχων ελευθέρων πολιορκημένων της
ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΔΑΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΗ
Ο Νίκος Νικολάου -Χατζημιχαήλ με τα
ποιήματα - πήματά του αυτά εκπονεί μνησιπήμονα διατριβή στις ανατροπές των
πικρών καιρών και στις εναγώνιες προσδοκίες των πολύχρονων δεινών της
κατεχόμενης πατρίδας. Ειδικότερα, εστιάζει τη διεισδυτική όραση του νου και την
προφητική ενόραση της καρδιάς στα πάθη της εγκλωβισμένης Καρπασίας και των
εύψυχων ελευθέρων πολιορκημένων της, καθώς με στοχασμό και μ’ όνειρο τού το
υπαγορεύει το ενδοσκόπιο του λεπταίσθητου ψυχισμού του. Άλλωστε, στη γη που τον
γέννησε και τον έθρεψε με τις προγονικές υποθήκες των Αχαιών και τα μυρωμένα
νάματα των Αγίων και των μαρτύρων της ήταν ένα ελάχιστο οφειλόμενο χρέος: κάτι
σαν τάμα ατομικό κι αφιέρωμα συλλογικής μνήμης, να ξορκίσει το δαιμονικό με την
επίκληση και την προσμονή του θαύματος, για να τελετουργήσει ξανά στον τόπο των
ιερών και των οσίων του.
[Στο τέλος του κειμένου υπάρχει βιογραφικό σημείωμα της συγγραφέως]
